صدای باد

به نام او که میخواهمش..

کاش می توانستم در باد فریاد بزنم...

فریادی که از سر بغضی است که نمیتوانم آن را فروببرم..
میخواهم در باد فریاد بزنم تا باد صدای من را به آسمانها و به گوش خدا برساند..
میخواهم صدایم را بشنود شاید به یاد روزهای قدیم،نوازشم کند..
شاید به خاطر محبتی که بینمان بوده،دستی بر سرم بکشد و آرامم کند..
شاید دلش برایم تنگ شده باشد و بخواهد دوباره به من عشق بورزد..

خدایا ..نمیدانی چه روزهایی را پشت سر میگذارم..
روزهایی که پر از نگرانی و پریشانی است..
روزهایی که میخواهم با کسی سخن بگویم اما گویا نمی یابم..
نمی یابم کسی را که بتواند مرا بفهمد و درک کند..
کسی که با تمام وجود دوستم بدارد و نخواهد مرا سرزنش کند..
کسی که قلبش با تمام وجود برای من باشد..
خدایا..
حال و روزم را میبینی..
دیگر بس است تنهایی..دیگر بس است چشم دوختن به دری که امیدی به باز شدنش نیست..
دیگر بس است خیره شدن به آسمانی که امیدی به بارش آن نیست..
خدایا..
تنها تو را دارم ..
شب های تار و روزهای تاریک زندگیم را به تو میسپارم..
از اینکه نمیتوانم در جاده پر پیچ وخم زندگی اندکی درست حرکت کنم،نالان و درمانده هستم..
از اینکه باید، نشانی راه درست را، از هر رهگذری که خودش هم نمیداند به دنبال چیست،بپرسم،در عذابم..
از اینکه باید هر روز بیدار شوم و به این فکر کنم برای کدام اشتباه نکرده ام مجازات خواهم شد، و برای کدام آرزوی محقق نشده ام افسوس خواهم خورد،در عذابم..
میدانی که چقدر دوست دارم،آغوش پر مهرت را بگشایی، تا این کودک از همه جا مانده بیاید و تو را در آغوش بگیرد..
از زندگی بی بار و توشه ای که برای خودش ساخته بگوید..
از پشیمانی روزهایی که به امید رسیدن به سراب آرزوهای رنگارنگ بی انتها،میدوید و هر چه تلاش می کرد نمیرسید،بگوید...
تمام لحظه های عمرم را برای شاد بودن،زندگی کرده ام..

حال که باد، صدای بغض بشکسته مرا برایت می آورد،فقط برای لحظه کوتاهی که شده،این دخترک سراپا دردمند را دریاب..
بیا و باری دیگر دستان پر مهرت را بر سر و روی خاکی و پر از محنت او بکش..
بگذار اندکی برایت در دل کند..
میخواهمت..بیشتر از همیشه..مرا دریاب..